Gdyby do tego filmu dodać odrobinę narzuconego przez siebie minimalizmu, mógłby odnieść znacznie większy sukces jako studium charakteru.
Podobnie jak „Between the World and Me” Kamilah Forbes, „Malcolm & Marie” Sama Levinsona i Douga Limana (Doug Liman), podobnie jak „Locked Down” Natalie Morales, „Language Class” Natalie Morales jest oczywiście produktem naszych w epoce zamknięcia, a jego założenia są szczególnie odpowiednie ze względu na ograniczenia techniczne.Mark Duplas (Marc Duplas) (napisał scenariusz z Moralesem) gra Adama, nowego studenta zaocznego Cariño (Morales), nauczyciela języka hiszpańskiego w Kostaryce.Jego zamożny mąż Will (Desean Terry) zapisał się na kurs w prezencie urodzinowym.Szybko nawiązał więź z Cariño, która umocniła się po niespodziewanej tragedii.
Akcja filmu niemal w całości toczy się poprzez serię rozmów przed kamerami internetowymi, zazwyczaj przełączających się między ekranami laptopów w danej scenie, co udowadnia, że fascynujący sposób gry przeważa przede wszystkim nad początkowym zawstydzeniem.Co więcej, chociaż rozdzielenie aktorów ogranicza liczbę reakcji chemicznych, jakie mogą wywołać, czasami dodaje to poczucia oryginalności, którego może im brakować w tradycyjnych filmach.Kiedy bohaterowie patrzą bezpośrednio w kamerę, wyraźniej skupiają się na delikatnych momentach.Skupić się na.
Zajęcia językowe również wykorzystują swoje ograniczone perspektywy, aby w interesujący sposób rozszerzyć swoje główne konflikty.Gdy Adam zdał sobie sprawę, że jego posiadłość ostro kontrastuje z bardziej skromnym otoczeniem Cariño, stopniowo przyznał, że ma poczucie winy z powodu swoich przywilejów w porównaniu z jej przywilejami, a ich rozmowy wideo dostarczały ograniczonych informacji.To skuteczny sposób, aby skutecznie wyjaśnić, jak wiele możesz zrobić.Zrozumcie nawzajem swoje życie.
Podobnie jak „Paddleton” Alexa Lehmanna (w którym Dupras także zagrał), „Lekcja języka” potwierdziła jego duże zainteresowanie romansem platońskim.To jeden z najmniej znanych układów relacji w branży filmowej.Obydwa filmy emanują powściągliwym ciepłem, jednak bohaterowie nie są tu aż tak charakterystyczni, co oznacza, że mogą przekroczyć podstawowy próg podobieństwa, ale potrafią jedynie posunąć historię tak daleko.Choć od czasu do czasu pojawiają się sugestie, że Cariño może występować przed kamerą, a Adamowi nie wolno uczestniczyć we wszystkich szczegółach jej życia poza kursem, wizjer filmu nie pozwala na sensowne zbadanie tego pomysłu.W przypadku braku jakichkolwiek osobistych momentów lub interakcji w prawdziwym świecie, dialogi mogą stać się nadmiernie ilustracyjne, ponieważ zmuszone są samodzielnie podejmować większość ciężkiej narracji.
Podczas poprzedniej rozmowy głosowej przypadkowo włączyła kamerę i na chwilę odsłoniła Adama z posiniaczoną twarzą i ciemnymi oczami.Zawstydzony Carinho nagle wycofał się i ustanowił z nim bardziej profesjonalnego nauczyciela.Relacje i niedawna chęć zachowania życia prywatnego.W końcu oboje zostali zmuszeni stawić czoła dzielącym ich różnicom, a niektóre argumenty były zbyt jasne na temat niepewności i stereotypów, które zagrażały ich kwitnącej przyjaźni.Na początku napięcie między klasą, rasą i płcią stojące za tą międzykulturową wymianą było subtelnie bagatelizowane, więc gdy historia podejmuje temat w bardziej intuicyjny sposób, jest to coś haniebnego.Ostateczne ujawnienie fabuły może być również zbyt duże.Zbyt wiele.Gdyby do tego filmu dodać odrobinę narzuconego przez siebie minimalizmu, mógłby odnieść znacznie większy sukces jako studium charakteru.
Aktorzy: Natalie Morales (Natalie Morales), Mark Duplass (Mark Duplass), Disney Terry (Desean Terry) Reżyseria: Natalie Morales (Natalie Morales) Scenariusz: Mark Diplas (Naslie Morales), Natalie Morales (Natalie Morales) Czas premiery: 91 minut Ocena: NR Rok: 2021
Bohaterowie tego filmu są pełni paradoksalnych lęków, które mogą wydarzyć się tylko w snach.
„Fabian: Going the Dogs” Dominika Grafa rozpoczyna się od powolnego wózka, który zjeżdża po schodach do przepięknej berlińskiej stacji metra.Choć każdy, kto zna oryginalny materiał filmu, jak na przykład wydaną w 1931 roku powieść Ericha Kästnera „Fabianie. Historia moralisty”, ma nadzieję, że akcja tej historii będzie rozgrywać się w dwóch miejscach w Niemczech.W okresie międzywojennym, ale teraz jest to dla nas oczywiste, ponieważ ludzie na ekranie noszą między innymi koszulki polo i dżinsy.Kiedy jednak kamera minie stację i wejdzie na przeciwległą klatkę schodową, podróżny ubierze się w oczekiwanym czasie.Kamera wspina się po schodach i ostatecznie przenosi nas w mroczną strefę Republiki Weimarskiej – a przynajmniej wtedy, gdy Graf świadomie dokonuje jej niepełnych symulacji.
Inne znaki wskazują, że od czarnych betonowych ulic po szczególnie widoczne przebłyski Stolpersteine – wszyscy żyjemy chwilą, a w chodnikach wmurowano mosiężne potykacze upamiętniające ofiary Holokaustu.Tesla Michaela Almereydy wspominał, że to teleskopowe podejście do powieści historycznych podkreślało nasze stanowisko w stosunku do obserwowanych wydarzeń.Jednakże metoda Graffa może oprzeć się nadmiernie stymulującym urządzeniom wyobcowania, takim jak narrator bagatelizujący wpisy Google na wyciągnięcie ręki.Ponadto szalona, surowa, zabawna estetyka zastosowana przez twórców filmu pasuje do jego tematu, jakim jest chaotyczne społeczeństwo krótkotrwałej Republiki Weimarskiej.Zamieszanie i powszechny niepokój w Republice Weimarskiej zapoczątkowały przynajmniej część sztuki i życia w Berlinie.Szalone eksperymenty, zanim zostały stłumione przez pogrążające się w faszyzmie państwo niemieckie.
Po otwarciu powolnego, metodycznego obiektywu śledzącego Fabian wykonuje serię obrazów, szybko przełączających się między ziarnistym filmem o niskiej rozdzielczości a wyblakłym cyfrowym wideo.Poznaliśmy Jakoba Fabiana (Tom Schilling), zszokowanego weterana z dyplomem z literatury, który w hałaśliwą noc był gotowy przyjąć posadę copywritera reklamowego.Fabian wraca do domu ze starszą kobietą (Meret Becker), by przekonać się, że musi podpisać z mężem umowę, aby się z nią przespać, a nawet może przysługiwać mu odszkodowanie.Zmęczony cyniczną mieszanką porzucania interesów i oficjalnych procedur, która była podstawą jego przeniesienia z nocnego życia Berlina, uciekł z powrotem w noc.
Na całym świecie Fabian nie radzi sobie z duchem czasu, a desperackie porzucenie relacji międzyludzkich wyznacza ścieżkę życiową każdego, kogo spotyka.Niekompetentny kolega ukradł mu pomysł na kampanie reklamowe i w efekcie stracił pracę.Niedługo potem poznała i zakochała się w poznanej aktorce Cornelii (Saskia Rosendahl), która mieszkała w jego budynku.Fabian był zmuszony zaakceptować ją jako kochankę reżysera, aby zdobyć przyczółek w filmie.
W sumie ta historia o niezdolności młodych ludzi do emocjonalnego poradzenia sobie z zachowaniami seksualnymi kochanka jest historią nieznaną.Grafowi jednak udało się ożywić tę iluzję, trzymając nas z daleka od Fabiana, stosując sztuczną, autorytatywną narrację lektorską (na przemian głosy męskie i żeńskie).Chociaż, a może dlatego, że ewakuowano nas z pary, ich zaloty stały się jedyną rzeczą na świecie, która mogła wychować psa.Naznaczeni głupimi i ciekawymi młodymi ludźmi, natychmiast się przed sobą otworzyli, spiskowali, aby uniknąć właściciela, hippisów nad jeziorem pod Berlinem i spontanicznie wykonywali wieczorne tańce ludowe wśród fanów - szczerość Fabiana i Cornelii Romance przełamuje tragiczną ironię dubbingowej narracji.
Szlachcic Albrecht Schuch, kolega z projektu Fabian, stanowi wyjątek od złowrogiej kpiny z całego społeczeństwa.Labude bardzo się niepokoi pracą habilitacyjną.Jest także aktywnym socjaldemokratą oraz propagatorem zasad racjonalności i sprawiedliwości.Ze swoimi ideałami osoba ta, podobnie jak pasażerowie czekający na peronie na początku filmu, wydaje się na razie milcząca.Jego myśli nie są dostosowane do rozwoju czasów.Być może dlatego Fabian wydaje się bardziej zniechęcony.Zawsze należy mieć ostatnie słowo w rozmowie.W pewnym momencie, gdy Fabian miał jedynie obserwację, a nie własną obronę, Labude zapytał: „W czym to pomaga?”Defetysta Fabiana odpowiedział: „Kto otrzyma pomoc?”Warstwy cieni.
Ostatecznie zarówno socjalistyczna, frywolna agitacja polityczna Labude'a, jak i postawa Fabiana do pisania na odległość zostały połknięte przez trendy historyczne.Chociaż książka Kästnera została opublikowana niecałe dwa lata przed dojściem nazistów do władzy, zawierała przeczucie, że Republika Weimarska wkrótce się skończy, ale nie rozumiał, co się wydarzy, ale my i film odziedziczyliśmy te Straszne szczegóły, jak część nazistów.Historia świata.Ta mroczna, satyryczna książka Kästnera sprawia, że ludzie wpatrują się w społeczeństwo, w którym żyje jej autor.Film wykorzystuje siłę swoich obrazów, chaotyczny czas i przestrzeń oraz senną logikę groteskowego komiksu, przypominającego koszmar przeszłości.Jego charakter jest pełen pewnego rodzaju sprzecznego strachu, który może się zdarzyć tylko w snach - strach przed wielką katastrofą jest nieunikniony, ponieważ już się wydarzył.
Aktorzy: Tom Schilling, Saskia Rosendahl, Albrecht Schuch, Meret Becker, Michael Wittenborn (Michael Wittenborn), Petra Kalkutschke (Petra Kalkutschke), Almarscha Stadelmann (Almarscha Stadelmann), Anne Bennent (Anna Bennent), Eva Medusa Gun (Eva Medusa Gühne) Reżyseria: Dominique Graff Scenariusz: Dominique Graff, Konstantin Ribb Czas premiery: 178 minut: NR Rok: 2021
W przeciwieństwie do Malcoma i Marie, pełnometrażowy debiut reżyserski Daniela Brühla okazał się prawdziwym dziełem sztuki.
Obok znajduje się rola Daniela Brühla jako aktora na światowym rynku filmowym i luksus, jaki się z tym wiąże, w połączeniu ze stłumioną narracją odwetową, która z pozoru przypomina Sama Levinsona (Sam Levinson) „Malcolm i Marie”.Jednak manipulując filmem, by zweryfikować prawa agencji do ekranowego scenarzysty i reżysera, pełnometrażowy debiut reżyserski Bruhla okazał się prawdziwą satyrą na siebie.Brühl nie pozwoli sobie na fałszywą pokorę, jaką charakteryzuje wiele hollywoodzkich satyr;tak naprawdę „z sąsiedztwa” to okrutna satyra na tę formę współudziału, w której gwiazdy filmowe, a nawet zwykli ludzie, zajmują się polityką. Poprawiając mój brom, prowadziłem życie, które lubiłem, przymykając oczy na otaczające środowisko , zwłaszcza wielu quasi-Żydów, których było stać na opłacenie.Skomplikowane uświadomienie sobie przetrwania sług klas średnich i wyższych.
Bruhl gra gwiazdę filmową Daniela (Daniel), jest do niego podobny pod każdym względem.Podobnie jak Brühl, Daniel cieszy się przywilejami w Kolonii i poczynił znaczne postępy w show-biznesie.Na początku Next Door Daniel przygotowywał się do przesłuchania w swoim luksusowym mieszkaniu w Berlinie, aby zagrać rolę w ściśle tajnym hicie kinowym, co przypomniało mu jego rolę w filmie Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów „W tej roli.Tak więc, w skrócie, mamy pokusę, aby pomyśleć, że ten film będzie fikcyjnym, zaimprowizowanym fragmentem życia Brühla, który prawdopodobnie zależy od wielkiego przesłuchania, dopóki nie pojawią się blokady.Daniel jadąc na lotnisko zatrzymał się przy barze i zatrzymał go zwykły Bruno (Peter Kus).Dla kontrastu ci ludzie przeprowadzili dramatyczne badania: Daniel ubierał się schludnie, wykonywał poranne ćwiczenia i przestrzegał właściwych nawyków żywieniowych, podczas gdy Bruno był starszy, niezdarny i najwyraźniej przyzwyczajony do jedzenia.Bogatsze śniadanie i piwo.Oczy Bruna nie są jednak miękkie, bo od pierwszego pojawienia się w filmie z tego mężczyzny emanuje kwaśna mądrość i gniew.
Kiedy ludzie zmagają się z wolą, scenariusz Daniela Kehlmanna subtelnie ukazuje naszą lojalność.Daniel to pokorny idiota, który w filmie jest najmniej dźgnięty.Kiedyś powiedział właścicielowi baru, że cieszy się, że nie pił mocnej kawy, bo jest gorzka i grozi zawałem serca.Ten gest to jego pokorne myśli, podczas gdy ludzie, którzy naprawdę należą do tego baru, być może nie muszą myśleć o koncepcji pokory.Jest też chytry żart, który początkowo jest zabawny, a potem staje się zagrożeniem.W tym przypadku ludzie (od właściciela baru po jego fanów) wchodzą w otoczenie baru bez prawdziwej uwagi Daniela, co zwięźle objawia się. Był on ślepy na proletariat, dopóki ten nie wymusił oceny.
Jednak Bruno zdecydowanie nie jest bohaterem klasy robotniczej, proponowanym do łatwej konsumpcji bogatych kazań.Mężczyzna był bardzo nieszczęśliwy, zgorzkniały i na swój sposób miał takie same kwalifikacje jak Daniel, o czym świadczy sposób, w jaki wtrącił się w poranek Daniela, upierając się nad aktorem, że jego film jest do niczego i osobiście go obraził.Daniel powiedział Bruno, że jego poglądy są nieistotne, ponieważ naszym zdaniem takie oświadczenie stanowi część obrony osób publicznych.
Te dwie postacie zwykle nie dają się lubić, chociaż obie są bardzo atrakcyjne i ze sobą powiązane, a razem wywierają naszą zazdrość i niechęć do elity społecznej, co sprawia, że „Next Door” jest wartością niepokojącą, a może nawet szczególnie w ten sposób ., A rozmowa Daniela z Brunem była spokojna i agresywna tylko w sensie biernym.Na początku było oczywiste, że Daniel nie przekroczy tego progu i być może nawet nie będzie chciał przebywać na poziomie podświadomości, ponieważ mężczyźni wykorzystują się nawzajem do wypędzania swoich kulturowych demonów.Odkryli, że obrzydliwe do siebie towarzyszy.W tym sensie film przypomina wiele thrillerów Hitchcocka, zwłaszcza „Stranger on the Train”, w którym występuje także chaotyczny agent imieniem Bruno.
Scenariusz drażni różne wyjaśnienia Bruna dla Daniela, których najwyraźniejszym powodem jest niechęć Bruna do napięcia, które miało miejsce na kilka dni przed zjednoczeniem Niemiec.Bruno początkowo twierdził, że sympatyzuje ze Stasi, biorąc pod uwagę kryzys finansowy w Niemczech Wschodnich w porównaniu z Niemcami Zachodnimi, przepaść społeczna między Stasi a Danielem i Bruno była zrównana.Jednak pomysł ten nigdy nie został dokładnie zbadany i faktycznie istnieje jako dekoracja okna sceny trackerów.Brühl pragnie jednak szanować jakość życia codziennego, zwłaszcza to, jak mężczyźni cieszą się luksusem w rozczarowaniach, a mylnie uważa się go za zbyt wcześnie i nigdy w pełni nie poświęcił się zgłębianiu mechanizmów gatunkowych.Wyobraź sobie nieznajomego w pociągu, który nie puszcza swojego urządzenia w ekstazie.
W drugiej połowie Next Door luźne i niewykorzystane końcówki nadal się kumulowały, aż w końcu osiągnęły świadomie niekompletne zakończenie.Ten rodzaj nikczemnej łaski, jaką ci ludzie otrzymali pod koniec filmu, zjednoczył ich w opuszczonym środowisku i sprawił, że zjednoczyli się ponad ogromnymi barierami społecznymi.Pokazuje to raczej punkt zwrotny niż zakończenie, co poprawia nam samopoczucie.Nienormalny film partnerski, który nigdy się nie ziści, jest gotowy.Ta niewytłumaczalna tajemnica wpisuje się w zamysł filmu, uznając nierówność, która często wpływa na nasze życie, zwykle bez komentarza i katharsis.W przypadku „Next Door” taki wniosek jest bardziej słuszny teoretycznie i wydaje się być strategią wyjścia dla twórców filmowych, którzy nie przemyśleli jeszcze do końca zakończenia.
Aktorzy: Daniel Brühl, Peter Kurth, Aenne Schwarz, Nils Doergelo, Rike Eckermann ), Vicky Krieps (Vicky Krieps) Reżyseria: Daniel Brewer (scenarzysta): Daniel Kehlmann (Daniel Kehlmann) Czas premiery: 94 minuty Ocena: NR Rok: 2021
Film ten nawiązuje do fuzji filmów Eco Doctor i Acid Western, a ta różnica pomiędzy różnymi gatunkami prowadzi do tajemniczej atmosfery napięcia.
„A Shape of Things Come” Lisy Malloy i Monaco (JP Śniadecki) wskazuje na fuzję ekologicznego dokumentu i odludnego kwaśnego zachodu, a różnice między tymi gatunkami wywołały tajemnicze napięcie.Czasami Sundog, długobrody samotnik w centrum filmu, przypomina zabawnego hipisa, pijącego piwo, tańczącego w lokalnym barze, czytającego powieści i bawiącego się z różnymi zwierzętami w tymczasowym ekosystemie rancza. Mieszka w Pustynia Sonora w pobliżu granicy z Meksykiem.W innych miejscach sprawiał wrażenie, jakby miał zęby, celował z karabinu dużej mocy w wieżę obserwacyjną, z pogardą patrolował samochód Straży Granicznej i sam wpadał w złość.Możesz znaleźć się w rozłamie, albo oglądając film, aby uczcić czyjąś samowystarczalność (w tej epoce jesteśmy głęboko uzależnieni od Grida), albo martwiąc się, że jest on obłudną, dziwną osobą, która wyraża swoje niezadowolenie na swój własny sposób. wyjątkowości społecznej.Dla Sundoga jest to jego droga lub autostrada.
Kształt przyszłych wydarzeń jest w dużej mierze związany z codziennym życiem Sundoga.Ten film przypomina ludziom, jak fascynujące są zarysy różnych procesów, gdy artyści mają pewność, że obserwują swój temat, ale nie są nim zainteresowani (w tym przypadku od polowania i uboju zwierząt przez Sundoga po zbieranie ropuch w środku nocnego jadu). .Niech spełnią zapisaną narrację.Ta chęć porzucenia tradycyjnej narracji zbiega się z unikaniem przez Sundog tradycyjnego społeczeństwa.Życie Sundoga wydaje się być bez wyjątku wolne od hałasu, od surowości reklam po spolaryzowany dyskurs polityczny.Jedną z najbardziej ekscytujących scen w filmie jest ta, w której po prostu kąpie się w wannie na świeżym powietrzu, słyszy naturalne dźwięki i cieszy się chwilą refleksji i komfortu.Kiedy zanurzył się w wodzie, miał wrażenie, że wraca do macicy.
Pewne oczekiwanie na przemoc w połączeniu z dwuznacznością środowiska twórczego filmu sprawiły, że „Kształt rzeczy” nie stał się łagodną i uroczą celebracją przeżywania własnego życia na swój własny sposób.Rozchwiane fotografie Malloya i Śniadeckiego emanują niesamowitą neurotyczną fakturą, przywodzącą na myśl pejzaże Vincenta van Gogha.Na wczesnych zdjęciach Sundog był kręcony ukośnie, gdy spacerował wśród różnych roślin, co sugerowało szalone pociągnięcia pędzlem i odzwierciedlało niespokojną przestrzeń nad głową Sundoga.W filmie wykorzystano także bardziej oczywiste symbole, takie jak omenowe ujęcia samolotu nad głową (posłańca Sundoga do korupcji i zanieczyszczeń na świecie) oraz przeczucia przedstawiające grzechotnika, co może być również temperaturową interpretacją rosnącej frustracji Sundoga..Używany w połączeniu z programem monitorującym Broder Patrol.Takie szalone momenty, szczególnie w scenach, w których wydaje się, że Sundog dopuścił się poważnych przestępstw, sprawiają, że zadajemy sobie pytanie, czy faktycznie oglądamy dokument, czy raczej jesteśmy bliżej eksperymentalnego thrillera.
W 77-minutowym „Formie rzeczy w przyszłości” Malloy i Śniadecki zapraszają widzów do odczytania różnych głębokich i niepokojących znaczeń tytułu filmu.Może to wskazywać na szalony rozwój Sundoga lub szaleństwo metalowego i plastikowego świata, który zbudowaliśmy niemal z dziedziczenia natury, lub jedno i drugie.W tej dość niepokojącej sytuacji można odnieść wrażenie, że Sundog ulegnie nowoczesnej machinie firmy, ponieważ jego zrozumiały gniew może podważyć jego zdolność do cieszenia się wspaniałym małym sanktuarium, jakim jest zmaganie się w krainie tolerancji..
Reżyseria: Lisa Malloy (Lisa Malloy), JP Śniadecki Premiera: Film Grasshopper Czas premiery: 77 minut Ocena: Niezdecydowany Rok: 2020
Ten film będzie lądował i lądował jako wyraz nieskrępowanego zaufania do naszego wspólnego człowieczeństwa.
„Raya i ostatni smok” Dona Halla i Carlosa Lópeza Estrady (Raya i ostatni smok) przynoszą Disneya i inne najnowsze wydarzenia rozrywkowe Disneya. Na przykład Moana została wyraźnie wzbogacona i ulepszona.Mają dojrzałe umysły, rozbudowane elementy fabuły i angażują się w pokazywanie na ekranie różnorodnych azjatyckich kultur i awatarów: The Last Chizong.Oczywiście, mimo że serial Nickelodeon nawiązuje do tradycji wschodnioazjatyckich, w filmie starannie zastosowano elementy z krajów Azji Południowo-Wschodniej (m.in. Wietnamu, Kambodży czy Laosu).
Jednak w ogromnym świecie różnorodności konstrukcyjnej i estetycznej Raya i „Ostatni smok” najwyraźniej przypominają wrażenia z oglądania filmu „Gwiezdne Wojny”.Podróż Rayi (Kelly Marie Tran) z lądu na ląd – z pływającego targu w Talon do marmurowego pałacu Arki – ma swoje własne rytuały, paletę i unikalne kwestie (na przykład w Talon artystka przebrana jest za kochanie, słodko).Adele Lim (szalenie bogacz w Azji) i scenariusz dramatopisarza Qui Nguyena, nie rezygnując z dynamiki legendarnej historii głównego bohatera, w fascynujący sposób odsłoniły mit wciąż rozwijającego się świata fantasy.
Na początku filmu Kumandra to rozbite królestwo zniszczone w wyniku brutalnych porwań pomiędzy pięcioma izolacjonistycznymi krajami i nawiedzone przez Druuna, przypominającego smog potwora, który zamieni tysiące obywateli w kamień.Sześć lat po tym, jak jej ojciec (Daniel Dae Kim) cierpiał z powodu tej plagi, Raya stara się odbudować zniszczony magiczny klejnot i stworzyć taki, który kiedyś uratował Kumandrę i wygnał Druuna. Legendarny smok zostaje wskrzeszony.
Jeśli tego rodzaju fabuła rozwinie się wraz ze stabilnością i przewidywalnością gier wideo (w każdym kraju), Raya zdobędzie kolejny klejnot i zrekrutuje członków do swojej brudnej drużyny poszukiwaczy przygód, bujna sceneria i ewolucja Rayi zapobiegną wszelkim poczuciom powtórzeń.Co najważniejsze, Raya ma problem z zaufaniem: to jej własna fałszywa wiara w sąsiadującą „smoczą kujonkę” Gemmę Chan (Gemma Chan), gdy była młoda, doprowadziła do zniszczenia klejnotu i uwolnienia Druuna.Każda z nowych towarzyszek Rayi zmusza ją do zmierzenia się ze strachem przed utratą zaufania, a ten film dobrze odzwierciedla demony dziewcząt w sferze geopolitycznej, a pięć krajów odmawia ujednolicenia stojących przed nimi zagrożeń.
Jako wybawca Rayi, wodnego smoka Sisu, Awkwafina zapewnia wyjątkową, skradzioną scenę dźwiękową, nieuchronnie przypominającą Robina Williamsa z Aladyna z Disneya.) Czarodziej.Na wysublimowanym tle epopei fantasy o wysokościach, Awkwafina mówi szybko i autoironicznie.Zna swoje poprzednie role komediowe.Wydaje się, że jest postacią nieziemską i współczesną w bajecznym krajobrazie.Zgodnie z wielką tradycją Disneya, w Rayi i Ostatnim Smoku pełno jest uroczych przyjaciół, na przykład kilka robaków z pigułek i trochę Alana Tudyka z Amadelo.Wcielając się jednocześnie w rolę zwierzaka i transportu, a także Kapitana Bouna (Izaac Wang), dziecięcego kucharza i kapitana, jego rodzina została rzucona w ręce Druena.
Chociaż Raya jest odważną i szlachetną bohaterką, ma godną podziwu pewność siebie co do swojej inteligencji i siły, ale szok Namari wywołany zdradą pozostawia niewzruszony posmak, który czasami powoduje, że działa impulsywnie ze złością lub zemstą.Wściekły duch dziewczyny wniósł pewien stopień niebezpieczeństwa do tej przedłużającej się bitwy, która zdawała się wykraczać poza zwykłą, powściągliwą ofertę Disneya.Poprzez jej zwykłe bitwy w sztukach walki z Namaari lub bitwy z bronią i walką w zwarciu, zacięta choreografia pokazuje, że te dwie młode kobiety są dla siebie zarówno zabójcze, jak i niebezpieczne.Dla Rayi odświeżająca frywolność opiera się na zamrożonym wewnętrznym zamieszaniu królowej Arendelle, królowej Elsy, proszącej widzów o zaakceptowanie niedoskonałości bohaterki, nawet jeśli czasami odczuwają strach w akcji.Te gwałtowne konflikty nie są jedynymi elementami filmu, które pozostają w ciemności: kiedy Raya i Sisu spotykają Tonga (Benedict Wong) na nogach, samotnego w stanie zniszczenia, wzrok Rayi wędruje po pustym łóżeczku w kącie , Utrata oświetlenia bez słowa jest zbyt bolesna, aby o tym mówić.
Raya i ostatni smok unikają mroczniejszego, słodko-gorzkiego zakończenia, aby łatwo wydostać się z kłopotów: w końcowej scenie śmiertelność i bezdenna rozpacz łatwo ulegają odwróceniu.Jednak ci młodzi widzowie mogą nie potrzebować filmów Disneya, aby im powiedzieć, że podobnie jak Druun opisany przez Sisu, „plaga wynikająca z ludzkiej dysharmonii” wyrządzi trwałe szkody.Film, na swój własny, wspaniale opisany sposób, wykorzystuje miejsce lądowania jako święto nadziei, pokazując, jak będzie wyglądać nieograniczone zaufanie do naszego wspólnego człowieczeństwa.
Aktorzy: Kelly Marie Tran, Awkwafina, Jemma Chan, Daniel Dae Kim, Sandra Oh, Ben Benedict Wong, Izaac Wang, Talia Tran, Alan Tudyk, Lucille Soong, Patty · Harrison (Patti Harrison), Ross Butler (Ross Butler) Reżyseria: Don Hall, Carlos Lopez Estrada (scenarzysta), Adele Lim Wydanie: Walt Disney Studios Motion Pictures czas premiery: 107 minut Ocena: PG Rok: 2021
Filmowi nie udało się skutecznie uchwycić wpływu życia i doświadczenia zawodowego bohaterki na jej życie jako człowieka i artystki.
Opierając się na wspomnieniach Joanny Rakoff pod tym samym tytułem, „Mój rok Salingera” pisarza i reżysera Philippe’a Falardeau, którego akcja rozgrywa się w latach 90., poszła wyboistą ścieżką, podążając za dwójką nastoletnich Joanny (Margaret Querley), które próbowały rozpocząć karierę pisarską i miała nadzieję, że wyróżni się na tle swojej obecnej pracy sekretarza New York Literary Institution.Jej twórczość to fałdka odróżniająca tę adaptację od wielu innych filmów, które ambitni scenarzyści próbują adaptować w dużych miastach, ponieważ reprezentuje szefowa Joanny Margaret (Sigourney Weaver). Wraz z samotnym pisarzem JD Salingerem z „Buszującego w zbożu” ta młoda kobieta zdaje sobie sprawę powszechne złudzenie bliskiego kontaktu z bohaterami literackimi.Oznacza to jednak również, że w filmie pełno jest modnych nawiązań do zepsutych dzieł literackich i postaci, a ta swojskość szybko staje się przeciętna.
Fabuła całej historii przedstawia pracę Joanny w agencji fotograficznej, jej życie osobiste i fabułę jej zmagań o zostanie pisarką, splecione ze sobą na pół gwizdka, jakbyś oglądał dwa różne filmy.Choć Joanna jest jedną z najbardziej legendarnych zagadek literackiego świata, Joanna wierzy, że jej twórczość to jedynie odskocznia do jej kariery, a ta ambiwalencja zdaje się znikać w opowieściach Falado.
Ponieważ w „Mojej rocznicy Salingera” nie udało się skutecznie uchwycić wpływu jej doświadczenia życiowego i zawodowego na jej życie jako osoby i artystki, Joanna czuła się jak pustka.Z wyjątkiem chwili, gdy powiedziała, że opublikowała dwa wiersze, prawie nic nie wiedzieliśmy o jej pisaniu i procesie.W tym przypadku jej narcystyczny chłopak Don (Douglas Booth) pisze tę powieść, która przyciągnęła wiele uwagi Falado, co jest nieco nierozsądne.kierunek.
Było przynajmniej kilka ekscytujących momentów, które sprawiły, że moje lata Salingera były aktywne, nic innego jak uznanie fanatyków żyta wśród strażników.W instytucjach literackich zadaniem Joanny jest odpowiadanie na przesądy Salingera odpowiedziami pisanymi z góry przez bezosobowe kilkadziesiąt lat temu.Gdy fani czytają list, patrząc w kamerę, film pośrednio przypomina, że piętno wielkiego dzieła przyciąga czytelników wszelkiego rodzaju, a jednocześnie wydaje się, że jest napisane dla jednego czytelnika.Zgodnie z polityką firmy, jeszcze bardziej zmroziło mnie, gdy Joanna pocięła list od fana na kawałki zaraz po napisaniu odpowiedzi.
Jednak początkowa elokwencja na ten temat zamieniła się w niezdarność, kiedy Joanna zaczęła wyobrażać sobie, że konkretny fan (Theodore Pellerin) jest wyimaginowanym sumieniem, a Falado używał tej postaci do wyrażania wielu wyrażeń.Podtekst sceny.Pojawienie się tego rodzaju chwytu fabularnego w skądinąd prostej narracji niechcący przypomniało mi wcześniejszą historię z „Mój rok Salingu”, kiedy Joanna była łobuzem i odpowiedziała kibicowi własnymi słowami List od.Joanna powiedziała uczennicy liceum, aby czerpała inspirację z Holdena Caulfielda i sama myślała.Trudno nie pomyśleć, że sam film powinien był posłuchać jej rad.
Aktorzy: Margaret Qualley, Sigourney Weaver, Douglas Booth, Brian Obern, Théodore Pellerin ), Colm Feore (Colm Feore), Senna Haq (Henza Haq) Reżyseria: Philippe Falardeau Scenariusz: Philippe Falardeau Wydanie: Festiwal Filmowy IFC Czas projekcji: 101 minut Ocena : Rok R: 2020
Tym, czym różni się film od zwykłego newsa i jego ingerencja w rzeczywistość, jest różnica w czasie.
Jak wiemy z komedii slapstickowych, muchy na ścianie potrafią zamienić każdą scenę w zwiniętą gazetę, meble w kuźnię, a chaotyczny wir chaotycznej policji specjalnej kusi do rozkoszy.Filmy dokumentalne wiszące na ścianach niosą ze sobą podobne ryzyko.Biorąc pod uwagę, jak zachowanie obserwacji koniecznie zmienia to, co jest obserwowane, twórcy filmów muszą zawsze wybierać obiektywność stanowiska związanego z ich tematem – jeśli temat jest polityczny, będzie to miało trudne konsekwencje.
Niektórzy rejestratorzy akceptowali tę sprzeczność i rejestrowali swoją interwencję jako część rejestrowanej przez siebie rzeczywistości.Na przykład Joshua Oppenheimer (Joshua Oppenheimer) w „Ustawie o zabijaniu” zaprosił sprawców masowych mordów w Indonezji w latach 1965-66 odbudowali okrutny „bohaterstwo” przed podziemnym światem.kamera.Przyglądając się pobieżnie, Jill Li, pierwsza reżyserka, wybrała mniej praktyczną metodę „Zagubionego kursu”, w której nagrała scenę w Wukan, chińskiej wiosce rybackiej w prowincji Guangdong.Polskie protesty doprowadziły do nieudanego eksperymentu demokratycznego.
W pierwszej części filmu „Protest”, kiedy mieszkańcy Wu zareagowali na sprzedaż gruntów publicznych przez skorumpowanych urzędników państwowych, zorganizowali demonstracje na dużą skalę i zbiorowe petycje oraz byli wspierani przez strajk generalny, kamera Li wpadła w najgłębszy zakątek akcji..Wraz z rozwojem tego ruchu film koncentruje się na kluczowych aktywistach, którzy wydają się mieć najlepsze intencje i są zdeterminowani służyć jako jednopartyjna instytucja państwowa w Chinach.Ostatecznie protesty zmusiły rząd do zatwierdzenia wniosku mieszkańców wsi o wolne wybory, a przywódców ruchu zepchnięto na miejsce w komitecie wiejskim.
Druga część „Po proteście” będzie otwarta rok po wyborach.Nowy komitet wiejski popadł w biurokrację, był bezradny i nie udało mu się przywrócić ziemi w Wukan.Jednocześnie rządy wyższego szczebla dokonały wyboru swojego przywództwa, tworząc w ten sposób klin między nimi a wyborcami.W miarę upływu lat, gdy mieszkańcy wioski pogodzili się z powolnym i nieuniknionym upadkiem Wukana, ich rozczarowanie rozwiało się.
Teraz, gdy protestów nie jest zbyt wiele, otworzyła się przestrzeń dla Li-lirycznych czerwono-białych latarni, które świecą w kałuży deszczu, czy zippo pali ćmy w desperackim okrucieństwie, aby pokazać rytm codziennego życia i wrócić do Wukan.To jednak wciąż wyjątki od zasady, że nie przeszkadza kamerze.Zasada kamery przedstawia jedynie sytuację, gdy dana scena ma miejsce, a twórca filmu nigdy nie ingerował w swoją politykę ani nie wydawał osądów na temat mieszkańców wioski (co może wyjaśniać powód, dla którego Li mógł nakręcić film).Przede wszystkim).Przez cały czas ktoś miał poczucie, że buduje ich zaufanie.Są przyzwyczajeni do obecności kamery i wydają się przemawiać bezpośrednio do osób stojących za nimi, a nie do wyimaginowanej publiczności, a nawet podejmują ryzyko, ujawniając wrażliwe szczegóły.
W kulminacyjnym momencie ruchu na peryferiach pojawiły się inne ekipy filmowe i dziennikarze, ale gdy opadł kurz, pozostała kamera Li, zagłębiającego się w codzienny chaos parad i spektakli wyborczych.Tym, co różni projekt Li od zwykłych newsów, jest jej interwencja w rzeczywistość, czyli różnica w czasie.Ze swojej strony Robin Li spędził sześć lat (od 2011 do 2017 r.), walcząc o nakręcenie Wukana i, co być może, ważniejsze, o konsekwencje, co wydaje się nieistotne, ale jest to poświęcenie filmom osadzonym, a także trzygodzinnemu czasowi wyświetlania. daje to kursowi siłę straty.
Filmowi poświęcono dużo czasu, nie tylko omawiając walkę Wu Kana jako chiński proces polityczny na poziomie mikro, ale także przeprowadzając badania charakteru odpowiednich osób.Nawet gdy ich entuzjazm i niewinność, nawet gdy przestali walczyć, potępiali się nawzajem lub ślepo gonili za przeszłymi osiągnięciami, gdy ruch polityczny znajdował się w stagnacji, Li pozostawał pełen współczucia.Ponieważ jedynie poprzez tę sympatię można sugerować jej politykę, pozwala widzom uczyć się z niej i wyjaśniać sytuację.Politykami często są jednostki, ale „Zagubiona droga” przypomina ludziom, że politycy także są jednostkami.
Jeśli serial „SpongeBob SquarePants” wreszcie się otworzył, wydaje się, że to publiczność najbardziej rozczarowuje publiczność.
„Kto wypłynie na kolejną przygodę, która przyniesie mi pieniądze?”Już w „Filmie SpongeBob SquarePants: Sponge is Running” krzyczano, jak krab, szef Krabby Patty (Clancy Brown).) Kiedy płakałam.Skalmar (Rodger Bumpass), najbardziej wyczerpany pracownik Pana Kraba, przewrócił oczami, zanim opuścił podwodną restaurację typu fast food.Mając do czynienia z takim cynicznym filmem o najemnikach, trudno nie współczuć Skalmarowi, bo trzeci pełnometrażowy film oparty na ukochanym serialu animowanym Nicka Laytona wydaje się być nastawiony głównie na przyciągnięcie dorosłych, a w reliefie aktorskim pojawiają się rozpoznawalne gwiazdy., I kultowe filmy.Rola nautyczna.
Kiedy daremny król Posejdon (Matt Berry) porwał ukochanego ślimaka morskiego SpongeBoba (Tom Kenny), Gary’ego (również Kenny), aby wykorzystać jego śluz do pielęgnacji skóry, SpongeBob i Patrick (Bill) Fagerbakke) postanowili go uratować przed zagubionym miasta Atlantic City, które jest „strasznym, niesławnym szambem moralnej deprawacji”.Fani SpongeBoba SquarePants będą wiedzieć, ile Gary znaczy dla swojego właściciela, a z perspektywy czasu impreza dla par podczas letniego obozu jest urocza i poważna.Czasami jednak „uciekająca gąbka” jest nieprzytomna i nie jest w stanie skoncentrować się na zadaniu.W Zaginionym Mieście Atlantic City jest nawet długi okres hazardu, podczas którego SpongeBob Kanciastoporty i Patryk odkrywają, że nie zawsze mogą się na tym skupić.
Seriale SpongeBob zawsze lubią przypadkowe momenty, a Sponge on Run również nie brakuje nieszkodliwej dziwności, jak Patrick wyjaśnił z śmieszną powagą, przedstawiając się kiedyś: „Nazywam się w Celtics.To znaczy toster.Ale ta niezdarna logika najskuteczniej pojawia się w przeszłych cechach SpongeBoba, które są zbiorem uroczych, charakterystycznych cech charakteru.Tutaj opowiadanie historii samo w sobie jest absurdalne.
Kiedy Snoop Dogg i Keanu Reeves pojawiają się w długiej i bezradnej sekwencji snów, jest to odwrócenie uwagi, a nie złudzenie;w sekwencji snów widać płonącą trzcinę i twarz tego ostatniego., Rzuć wyzwanie SpongeBobowi i Patrickowi, aby wyzwolili mięsożerny zespół tańca hip-hopowego.Pirat zombie z sedana Diablo (Danny Trejo).Niezrozumiałość nie jest jednak równoznaczna z bezcelowością, bo występy gościnnych gwiazd zdają się być upchane w celach marketingowych.Kamp Koral, prequel tego serialu, zostanie wydany wraz z tym filmem, a w ciągu ostatniego pół godziny, porzucając serię wątków i przyjmując serię planów z powrotem na obóz letni, wydaje się to być częścią dochodowej przygody .
Najdziwniejszą i najwspanialszą rzeczą w SpongeBob SquarePants było to, że pozwalał dzieciom na pierwszy rzut oka zobaczyć życie morskie z perspektywy osoby dorosłej.Natomiast „SpongeBob SquarePants” porzucił kultowe bez smaku pierożki z serialu i poprosił widza, aby dorósł, jeśli chce dotrzymać kroku (np. na wulgarnym festiwalu wspomina się o „sennych ludziach. Wymiotujących w nocy”).
Niewielu Sponge on the Run potrafi znaleźć klasyczny słodki punkt, postrzegając dzieci jako potrafiące zrozumieć złożony humor, a jednocześnie pozwalając im rozmawiać w głupich farsach.Narracyjny branding serialu w stylu sztafety jest tu czasami skutecznie pokazany, na przykład gdy Patrick i SpongeBob dostrzegają przebłysk sceny przesuwającej się do „okna tego samego czasu” i kiedy kłócą się o to, czy ich przygody staną się bardziej .Czas, taki jak film przyjaciela lub podróż bohatera.Jednakże para może być rozczarowana, gdy dowie się, że ich chaotyczna, nudna pogoń nie miała tak zadowalającej struktury.Jeśli serial „SpongeBob SquarePants” wreszcie się otworzył, wydaje się, że to publiczność najbardziej rozczarowuje publiczność.
Aktorzy: Tom Kenny, Bill Fagerbakke, Rodger Bumpass, Clancy Brown, Mr. Lawrence, Jill Tully (Jill Talley, Carolyn Lawrence, Matt Berry, Awkwafina, Snoop Dogg, Danny Te Danny Trejo, Tiffany Haddish, Reggie Watts Reżyseria: Tim Hill Scenariusz : Tim Hill Wydanie: Paramount + Czas wydania: 91 minut Ocena: PG Rok: 2021
Filmy Anthony'ego i Joe Russo nigdy nie uciekną od nieodłącznej pustki roli Cherry.
Tom Holland prezentuje chude i głodne spojrzenie na początku filmu „Wiśnia” Anthony’ego i Joe Russo, w którym widzimy postacie o tym samym imieniu z Niesamowitym sposobem rabowania banków połową majątku.Młody człowiek nie miał planów i nie wiedział nic o konsekwencjach, między innymi dlatego, że był uzależniony od opioidów.Jednakże, jak pokazuje reszta adaptacji szeroko przyjętej, na wpół autobiograficznej powieści Nico Walkera z 2018 roku, połączenie ignorancji i Lu doprowadziło do jego rozwoju, a nawet uzależnił się w Iraku.Przed drogą.Chery powiedziała w narracji: „Mam w tym roku 23 lata i wyciągnęłam wcześniejsze i bardziej aktywne fragmenty filmu, ale nadal nie rozumiem, co robią ludzie”.Centrum (jeśli w ogóle istnieje) po prostu nie ma miejsca.
Po uwagach wstępnych film został skrócony o pięć lat, aż do 2002 roku, kiedy Cherry zasiał ziarno przyszłej samozagłady.Tak jak Holland grał z pełnym wdziękiem, nawet jeśli znajdował się w najbardziej niszczycielskiej i zagubionej sytuacji, tak wisienka w jego życiu wciąż odbijała się nieco losowo.Przede wszystkim wiele od niego słyszeliśmy – dosłownie opowiadał o swoich fałszywych próbach uchwycenia życia, spędzając czas w Cleveland i spędzając czas z przyjaciółmi znikąd oraz angażując się w fałszywe Razem w pracy.Później, ponieważ seria złych wyborów ograniczyła jego wybór, nie miał nic do powiedzenia.
Na autopilocie Uniwersytetu Jezuickiego koleżanka z klasy Cherry, Emily (Ciara Bravo), poczuła się bardzo ciężko i pokazała widzom, jak wygląda: bystry i piękny model pewności siebie, jego samoświadomość i przebiegły humor dorównywały jego...Choć życie Emily wydaje się bardziej harmonijne, ostatecznie w filmie nadal jest pełne tajemnic, niczym samo życie.Ich związek jest niestabilny, ale niestabilny.Po walce z Cherry byli jeszcze bardziej pod wrażeniem, gdy Cherry dołączył do armii w najbardziej intensywnym okresie wojny w Iraku.Bardziej pod wpływem impulsu pobrali się przed jego wyjazdem.
Środkowa część Wiśni sięga czasów służby wojskowej naszego bohatera i jest najbardziej przekonująca.Jak na 20-minutowy film, który był emitowany zbyt długo, cała podstawowa sekwencja treningowa wydaje się bardzo zbędna.Absurd życia wojskowego po raz kolejny uwydatnia stratę Cherry'ego w tym świecie, który wydaje mu się po prostu kiepskim żartem.W Iraku Russos zarysowuje kilka wielkoformatowych scen akcji za pomocą imponujących obrazów, ale nie jest pewien, czy zrównoważy doświadczenie Cherry jako sanitariusza bojowego z traumą emocjonalną spowodowaną żółtaczką.
W Stanach Zjednoczonych, z powodu braku wskazówek, życie Cherry szybko się zawaliło z powodu rozmycia PTSD.On i Emily mieli obsesję na punkcie heroiny, co na krótką metę doprowadziło do dziwactw, takich jak kradzież pieniędzy od dealerów, problemy z przepływem środków pieniężnych i napady na banki.W porównaniu z poprzednimi scenami, nowe przestępcze życie pary oraz wyzwania, przed którymi stoją w związku z nadużywaniem narkotyków i detoksykacją, są bardziej bezpośrednie i dramatyczne niż w poprzednich scenach, a poprzednie sceny są zwykle oglądane z dystansu lub nawet ze znaczącymi wydarzeniami.Ale ten film wciąż nie może uciec od nieodłącznej pustki Cherry jako roli.
Łącząc katastrofę wojny za granicą z katastrofą uzależnienia w kraju i bezcelowością Cherry'ego przed Irakiem, twórcy filmu zdają się sugerować, że Stany Zjednoczone są narażone na niebezpieczeństwa i nie mają pojęcia o ryzyku.Jednak choć film ten zawiera wiele skrótów tematycznych, jest pełen wydarzeń i poczucia humoru, jego świadomy styl (od narracji bezpośrednio do kamery, przez zwolnione tempo, po techniki wizualne, takie jak rozmycie całego tła i sprawienie, że postacie nagle pojawią się w filmie) jasne kolory-proste przedstawienia pozbawiają go możliwości powiedzenia wiele.Reżyser podejmuje dziwne decyzje i kończy z niejasnymi nadziejami, ale nie ma dialogu, który pomógłby wyjaśnić wiśnię w jego życiu. Zmiany, które mogą nastąpić, tylko podkreślają ich brak wyartykułowania swoich główną rolę, zamiast zatracać siebie.
Aktorzy: Tom Holland, Ciara Bravo, Jack Reynor, Jeff Wahlberg, Forrest Goodler K (Forrest Goodluck), Michael Gandolfini (Michael Gandolfini), Michael Rispoli (Michael Rispoli), Daniel R. Hill (Daniel R. Hill) Reżyseria: Anthony Russo , Joe Rose Scenariusz: Angela Russo Osto, Jessica Goldberg Wydanie: Apple TV + Czas trwania: 140 minut Ocena: R Rok: 2021
Jeśli świat poza Supermercado Veran jest pełen biedy i przestępczości, to nie zrozumiemy tego z tego małego kokonu.
Reżyserce Tali Yankelevich łatwo jest namalować skromny portret brazylijskiego sklepu spożywczego w sercu supermarketu My Darling, gdzie uwaga skupia się na odpadach, niskopłatnych pracownikach i aktywistach rasowych.W końcu Brazylia jest krajem charakteryzującym się nierównością dochodów i walką klasową.Zamiast tego Yankelevich zdecydował się na coś ciekawszego, wykorzystując przesuwaną kamerę, fantazyjną punktację i piękno waty cukrowej, dzięki czemu Supermercado Veran w São Paulo wyglądało jak Galeries Lafayette w Paryżu.
Nie ma tu niezadowolenia i niesprawiedliwości, są tylko zwykłe białe półki, pyszny towar i kochający pracę pracownicy.Niektórzy przyznają się nawet do nawiązania kontaktu z klientami.Inni chwalą się różnorodnością ludzi, z którymi stykają się na co dzień.Relacje między kolegami pochodzą z okresu studiów we śnie.Jeśli świat zewnętrzny jest pełen biedy i przestępczości, to nie dowiemy się tego z tego małego kokonu.
Fantastyczne podejście Jankelewicza było tak celowe i spójne, że film tak naprawdę nigdy nie sprawiał wrażenia reklamy nieistniejącego kraju sanitarnego.Dlatego bliższy zadumie jest mój Darling Supermarket, portret miejsca przesadnie skupionego, a miejsce to szczęśliwie ignoruje otaczającą makrorzeczywistość.Gdy kamera Yankelevich unosiła się po przestrzeni sklepu, ona zebrała winiety obserwacyjne i zeznania swojego pracodawcy, anegdoty, które często sprawiają, że Gonzo staje się rzeczywistością.Kamera humanizuje zwykle niewidzialną siłę roboczą.
Jankelewicz nie ukradł im pysznych historii, lecz poprosił robotników, aby opowiedzieli nam o swoich pasjach, dziwactwach i marzeniach.Spotkaliśmy pracownika magazynu, który miał obsesję na punkcie gier związanych z budowaniem miast i podejrzewał, że ktoś uzna jego miejsce pracy za godne filmowej uwagi.George Orwell był historykiem, śpiewającym portierem, teoretykiem spiskowym i teoretykiem spiskowym.Japońskojęzyczna miłośniczka anime, przekonana sprzedawczyni nawiedza supermarket i ochroniarz, który ma nadzieję, że kamera monitorująca ustali miejsce pobytu jej dziecka.
Najbardziej zaskakujące jest to, że chociaż nigdy nie czuliśmy, że kamera spędza z nimi tyle czasu, wszystkie ich problemy istniały.Jakby przepełnieni wszelkiego rodzaju głęboką kontemplacją w nudzie i automatyzmie, ich twórczość stała się jeszcze bardziej nudna i wreszcie znalazła chętnego odbiorcę.Być może taka jest wewnętrzna motywacja formy dokumentalnej, kamera przyciąga obcych, którzy potrzebują spóźnionych słuchaczy.Powodem, dla którego Jankelewicz wymierzył sprawiedliwość, nie była ich obłuda, ale fakt, że rozpoznali bogactwo rzeczy, o których marzyli i o których marzyli.
Kryzys Nicholasa Jareckiego to thriller proceduralny, którego zadaniem jest rozprawienie się z korupcją i niepowodzeniami, które doprowadziły do epidemii opioidów w Stanach Zjednoczonych.Struktura tego filmu jest powodem jego istnienia, na którym koncentruje się przede wszystkim wyobraźnia Jareckiego, gdyż reżyser i reżyser stworzyli trzy wątki fabularne, które pokazują, w jaki sposób pielęgnowane jest uzależnienie od opioidów w różnych klasach społeczeństwa: Uliczni biznesmeni handlujący z podejrzani farmaceuci.Tym uniwersytetom firmy farmaceutyczne zapewniają profesorom wysokie fundusze na „zieloną ocenę” ich badań;między Kanadą a Stanami Zjednoczonymi organy ścigania przeprowadzają transakcje z handlarzami ludźmi.Trwająca wojna.Stawiając na pierwszym miejscu proces systemowy, a nie głównego bohatera, „Kryzys” niemal celowo zachęca do porównań z którymkolwiek filmem Stevena Soderberga.
Wpływ procesów zawodowych na relacje międzyludzkie jest główną obsesją Soderberga jako artysty i powstało wszystko, od jego sensacyjnych dzieł po eksperymenty o niskiej wierności.Dobrze radzi sobie z wykorzystywaniem cierpienia pojedynczego człowieka do informowania o potencjalnie nudnych tematach i procedurach, takich jak bolesne zbliżenia Benicio del Toro w Traffic i niepokojące. Specyfika kliniczna i strach przed formatem Kromberga doprowadziły do rozpowszechnienia się choroba zakaźna.Dla kontrastu, twórczość filmowa Jareckiego charakteryzuje się porywającą jakością, co oznacza, że trzej piloci telewizyjni przypadkowo połączyli siły, aby udowodnić oczywistą tezę.Jarecki może nie być pewien, czy jego opioidowa tematyka wystarczy, aby utrzymać film, więc ucieka się do klisz kryminalnej zemsty, od matki zemsty po policję, jest zbyt szczery na ten kruchy świat.Kryzys zakończył się nudną, 30-minutową końcówką.
Jarecki w swojej działalności arbitrażowej sprytnie pomylił melodramaty z aktywistami, wykorzystując uwodzicielską kreację gwiazdy filmowej Richarda Gere'a w roli potentata funduszy hedgingowych, czyniąc nas atrakcyjnymi. Społeczna dysfunkcja siły jest mylona przez architektów.Martin Scorsese (Martin Scorsese) w „Wilk z Wall Street” (Wilk z Wall Street) zintensyfikował tę sztuczkę przyciągania publiczności do skrajności, przyznali, że chciwość społeczna jest naszym własnym wzmocnieniem, jednocześnie oferując widzom zabawę umiejętność umiejętnego radzenia sobie ze złym zachowaniem bez żadnych konsekwencji.
Kryzys pokazał, że Jarecki zapomniał o tej technice, bo sztywne pionki stereotypowo testowały lub stymulowały widza, a nie rozpraszały go, poza pewnymi obowiązkowymi sugestiami, które scenarzyści za kulisami sugerowali scenarzyście, aby zaznaczyć pole.Kiedy mamy do czynienia z kanadyjskimi i ormiańskimi gangsterami fentanylu, ustalenia tajnego agenta DEA Jacka Kelly'ego (Armie Hammer) nigdy nie były torturowane ani cenzurowane, a nałogowca Claire (Evangeline Lilly), która wraca do zdrowia. Podczas śledztwa w sprawie śmiertelnego przedawkowania narkotyków przez jego syna, ledwo mrugnął.Zginąć.Niektórzy uważają, że śmierć syna z powodu leków wybranych przez matkę doprowadzi do potencjalnych nawrotów choroby oraz pewnych spostrzeżeń lub incydentów, które wiązały się z presją przetrwania, ale taka możliwość została jedynie zatarta.Zamiast tego Jake i Claire są uważani za bohaterów filmów akcji.
Najbardziej ambitna i być może niepokojąca historia kryzysu jest jednocześnie najbardziej absurdalna.Doktor Taryn Brower (Gary Oldman), doświadczony naukowiec i pedagog, który przez wiele lat eksperymentował na koszt dużej firmy farmaceutycznej (Big Pharma), była zszokowana.Dawcy mogą chcieć czegoś w zamian, to znaczy zatwierdzenia fikcyjnego, rzekomo nieuzależniającego leku, który może być bardziej śmiercionośny niż narkotyki śmiercionośne.Oksykamera.Biorąc pod uwagę doświadczenie zawodowe bohatera, naiwność Tyrone’a, histerycznie odgrywanego przez Aldermana, wydaje się śmieszna, a Jarecki zmarnował tu najlepsze pomysły filmu.
Kiedy Tyrone zagroził poinformowaniem informatora, uniwersytety i firmy farmaceutyczne odkopały starą reputację osoby molestowanej seksualnie, co uczyniło go sławnym, chociaż emocjonalny wpływ tej groźby i hipokryzja Tyrone'a jako osoby uważanej za prawdę nigdy nie zostały odkryte.Tak naprawdę twórca filmu był tak zaskoczony życiem wewnętrznym poszczególnych bohaterów, że nawet zignorował wpływ słynnego małżeństwa Tyrone’a na jego małżeństwo.Kryzys wielokrotnie zmieniał ludzki element historii, innymi słowy dramat, w zamian za statystyki dotyczące narkotyków, które Google może przeszukać w ciągu kilku sekund.
Aktorzy: Gary Oldman, Arme Hammer, Evangeline Lilly, Greg Kinnear, Kid Cudy (Kid Cudi), Luke Evans, Michelle Rodriguez, Indira Vama (Lily-Rose Depp), Mia Kirchner (Mia Kirshner, Michael Aronov, Adam Suckman, Veronica Ferres , Nicholas Jarecki, Daniel Jun ), Martin Donovan Reżyseria: Nicholas Jarecki Scenariusz: Nicholas Jarecki Wydanie: Quiver Czas premiery: 118 minut Ocena: R Rok: 2021
Niezbędne pliki cookies są absolutnie niezbędne do prawidłowego działania serwisu.W tej kategorii znajdują się wyłącznie pliki cookies, które zapewniają podstawowe funkcje i zabezpieczenia strony internetowej.Te pliki cookie nie przechowują żadnych danych osobowych.
Wszelkie pliki cookie, które mogą nie być szczególnie potrzebne do działania witryny i są wykorzystywane w szczególności do gromadzenia danych osobowych użytkowników poprzez analizę, reklamy i inne treści osadzone, nazywane są niepotrzebnymi plikami cookie.Przed uruchomieniem tych plików cookie w Twojej witrynie internetowej musisz uzyskać zgodę użytkownika.
Czas publikacji: 02 marca 2021 r